Jia Karanji

In veel opzichten was Gia Karanji de eerste: voordat haar modellen zo'n duizelingwekkend succes niet bereikten, een dergelijke wijdverspreide roem; voor haar publieke figuren, in de eerste plaats - vrouwen stierven niet aan de "plaag van de twintigste eeuw. Jia's biografie en carrière zijn zo rijk, veranderlijk, schandalig, hoe helder, ontoegankelijk en uniek. Was Jia een fenomeen? Natuurlijk. Maar hoe slaagde ze erin de hele wereld te raken en zo snel te verliezen?

Ongeacht hoeveel de gele pers kauwt op de ups en downs van Jia, het blijft een feit: ze werd de voorvader van een reeks supermodellen, onweerstaanbare en aanbeden idolen uit de jaren 90: Cindy, Christie, Naomi, Claudia, El, Tatiana, Linda en vele, vele beroemde schoonheden, die daarna waren. Voor alle vertegenwoordigers van dit ambigue en moeilijke beroep - een model - was Gia tot op zekere hoogte een voorbeeld. Hoe groeide en groeide dit ongemakkelijke kleine ding?

Jia Marie Karanji werd geboren op 29 januari 1960 in Philadelphia. Hoewel het meisje een vrolijke fidget was, groeide ze al op jonge leeftijd op in een ongelukkig gezin. Toen Jia 11 jaar oud was, scheidden haar ouders en moest het meisje tussen twee huizen worden verscheurd. Bovendien was het kind verstoken van ouderlijke aandacht en enige zorg van beide voorouders.

Kathleen Karanji verliet de familie zelf en vele jaren later keerde ze terug: hij en Joe, de vader van het gezin, werden opnieuw herenigd. Maar dat was later. En toen hun baby ze nodig had, waren de ouders alleen met zichzelf bezig. Gia was niet het enige kind in het gezin, ze had broers. En sinds haar kindertijd voelde het meisje zich overbodig in het gezin, omdat ze niet dezelfde houding voelde als die de jongens van haar vader ontvingen.

Joe Carangi had zijn eigen bedrijf - hij had een keten van snackbars. Het was achter de toonbank van het fastfood van zijn vader dat de eerste experimenten van Jia over het maken van hun eigen brood begonnen. Vanaf 17 jaar begon Jia constant te werken in de bistro van haar vader, maar haar moeder had verschillende opvattingen over wat haar dochter zou moeten doen.

Vanaf haar jeugd was Jia in uitstekende vorm, hoewel ze hier niets bijzonders voor deed. Het meisje had van nature een charmant gezicht en een sexy lichaam. Kathleen Karanji was ervan overtuigd dat de toekomst van haar mooie dochter in de modellenindustrie zat. Dus, Jiya's moeder begon er alles aan te doen om ervoor te zorgen dat het meisje overging van het verkopen van omeletten in het restaurant van haar vader om haar eigen schoonheid te verkopen.

Omdat ze niet wist waar ze moest beginnen, kreeg Jia een baan als danser in een van de nachtclubs van haar geboorteplaats Philadelphia. Omdat ze zich realiseerde dat er niets bijzonders te vangen was, verhuisde het meisje naar New York, waar ze wachtte op een duizelingwekkend succes.

In 1978, op de leeftijd van 18, bevond Jia zich in de Big Apple. Daar had ze meteen het geluk om Wilhelmina Cooper te ontmoeten - in het verleden het topmodel, en op dat moment - de eigenaar van haar eigen bureau.

Gia tekende haar eerste contract en gedurende de eerste paar maanden vouwde ze gewoon haar hand in een nieuw bedrijf voor zichzelf.

Al snel volgde een andere zeer belangrijke bijeenkomst: Jia ontmoette de Amerikaanse fotograaf Vogue, Arthur Elgort. Deze ontmoeting resulteerde in bekendheid met andere fotografen van Vogue en Cosmo - Francesco Scavullo, Marco Glaviano, Richard Avedon.

Wilhelmina Cooper werd voor Gia bijna een sprookjesachtige peetoom, omdat het dankzij haar hulp was dat het jonge model al snel tot de top van haar roem groeide, en dit gebeurt zeer zelden in de modellenindustrie.

Gia heeft de weg gebaand naar de modewereld voor brunettes: vóór haar majestueuze toetreding aan de top van deze piramide, werden alleen blonden hoog in aanzien gehouden.

• Hoogte - 171 cm
• Borst - 86,5 cm
• Taille - 61 cm
• Heupen - 89 cm
• Haarkleur - kastanje
• Ogen - bruin

De sleutel tot succes was de unieke verschijning van Karanji. En haar natuurlijke artisticiteit, die ze altijd bij de cameralens had.

Gia kon echt een lang en mooi leven leiden vol prestigieuze contracten en modeshows. Maar haar toewijding aan mode, namelijk de trends van haar tijd, die gebruikelijk waren bij de beroemdheden van de late jaren 1970 - vroege jaren tachtig, speelde een wrede grap over het meisje.

Voor de eerste keer op de cover van Vogue magazine verscheen Jia in 1978. Al in de volgende, letterlijk gedurende vijf maanden, loopt Jia van de ene publicatie naar de andere: Groot-Brittannië, Frankrijk, Amerika bewondert een nieuwe ster op de pagina's van Vogue. Tegelijkertijd verschijnt ze op de cover van de Amerikaanse Cosmopolitan. Voor een van haar optredens bij Cosmo poseerde een supermodel in een geel zwempak. Aan het einde van zijn carrière werd Karanji deze cover de beste genoemd.

Van 1980 tot 1983 zal Jia verschillende keren op de covers van deze gerenommeerde modepublicaties verschijnen. Maar sinds het vertrek van het model van het bureau Wilhelmina Models, daterend in het voorjaar van 1980, is haar hele carrière bergafwaarts gegaan.

Gia had een uniek figuur, fotografen waren dol op haar - als zeer sensueel beschouwd in tegenstelling tot de bescheiden modellen van die tijd. Ze bereikte niet haar weg naar boven, ze kreeg vannacht een duizelingwekkend succes. En omdat Jia heel snel verwend.

Ze stemde alleen in met de voorstellen die ze leuk vond. Of annuleerde degenen die al waren overeengekomen, op het laatste moment. En ze had iets volledig onaanvaardbaars kunnen doen tijdens het fotograferen zelf: ze was hysterisch in het midden van een fotosessie en toen ze eenmaal in slaap viel. Fotografen en managers begonnen te verbijsterd.

Omringende mensen veronderstellen al lang dat Jia verslaafd was aan het gebruik van verdovende middelen, maar in dit geval werd ze niet meteen betrapt. In 1981 gaf Jia haar verderfelijke verslaving toe, omdat ze het niet meer kon verbergen: haar gedrag, uiterlijk en sporen van injecties in haar handen spraken allemaal voor zichzelf. Dat jaar vroeg Jia om hulp bij een gespecialiseerde kliniek, in die tijd gebruikte Jia al ongeveer twee jaar verboden stoffen.

Na een behandeling probeerde Jia weer aan het werk te gaan. Maar het bleek bijna onmogelijk te zijn. In de kliniek kon het model zijn afhankelijkheid niet kwijt. De eerste grote mislukking werd veroorzaakt door het verlies van een geliefde: Wilhelmina Cooper stierf in 1980 na een mislukte strijd tegen longkanker. Toen Gia voor de eerste keer eindelijk "van de rollen" vloog, moest ze haar zwakte toegeven.

En nu, na vrij veel tijd na de ontslag van Jia uit de revalidatie, wordt een ander verlies voor het supermodel bekend - haar goede vriend, fotograaf Chris von Wangenheim, sterft bij een auto-ongeluk. 1982 was de laatste voor Gia in de modellenindustrie.

Duizelingwekkende faam en fantastische prijzen konden Jia niet redden van de tegenslagen die ze voorbestemd was te overleven. Naast een sterke drugsverslaving moest het model een pijnlijke val doorstaan ​​vanaf de bovenkant van het modestandaard, eenzaamheid en leegte - rond en binnen.

Sinds haar jeugd heeft Jia openlijk haar homoseksualiteit verklaard. Gedurende haar hele leven kon ze een serieuze relatie opbouwen. Omdat ze al aan de rand van de afgrond zat en aan het einde van haar carrière, begon het model te daten met een meisje genaamd Rochelle. Die was een paar jaar jonger en ook "zat" op drugs.

Voor alle tijd van succesvol werk in New York, was Jia niet in staat om goede vrienden te krijgen - alleen minderjarige vrienden en kennissen. Meer bepaald, Jia zelf was erg gehecht aan mensen, maar ze beantwoordden haar niet. Onder de vrienden van het model waren haar make-up artist Cindy Linter, collega's in de winkel - Janice Dickinson en Julia Foster.

Gia hield de dagboeken bij, van waaruit men kan begrijpen hoe alleen zij haar hele leven al is geweest. Model Julie Foster publiceerde na het overlijden van Jia het autobiografische boek 'True Hollywood Stories'. In haar sprak ze over haar vriend.

Toen Jia voor de tweede keer naar de rehab ging, hoopten familie en naaste modellen dat alles niet verloren was. Sinds 1983 verliet Karanji de modelbouw, keerde terug naar haar geboorteplaats Philadelphia en werd behandeld voor verslaving. Maar enige tijd na de start van de cursus werd ze ziek, eerst dacht iedereen dat Jia een longontsteking had. Ze werd opgenomen in een ziekenhuis met een dergelijke diagnose en na aanvullend onderzoek veranderde het in "AIDS". Dat was in 1986. Gia was al erg onder de indruk van deze kwaal.

In de laatste maanden, die Karanji in het ziekenhuis doorbracht, dacht ze aan geloof en de jongere generatie. Het model wilde zelfs een documentaire maken voor tieners, waarin, door zijn voorbeeld, alle schade van verboden stoffen zou blijken. Maar ze had geen tijd. Jii werd niet 18 november 1986.

De film "Gia", uitgebracht in 1998, is zeer kleurrijk, maar niet in alle historische details, over het leven en het lot van het supermodel. De rol van de hoofdheldin werd schitterend uitgevoerd door Angelina Jolie, en afleveringen uit Jiya's kindertijd werden gefilmd met de deelname van Mila Kunis in de rol van de jonge Karanji.

Jia is een soort muze geworden voor Chris Won Wanjonheim. De fotograaf was beroemd om zijn verbluffende zwart-witfoto's. Jia's beroemde fotoshoot aan het hek is zijn werk. Beroemd werden precies die frames waarin het model volledig naakt is. Maar ze werden voorafgegaan door dubbelingen in kleding. Een van deze afbeeldingen is een mooie strik, waarin je vandaag de dag kunt gaan en in de trend kunt zijn.

Fotografen hielden ervan om op de foto's de ongewone, atypische, jongensachtige stijl te behouden die Gia aan het begin van haar carrière liet zien. Jeans en leer zijn altijd straattrends. Eén fotograaf vergeleek het model zelfs met James Dean. Trouwens, sinds haar kindertijd dacht Jii dat haar vader, die meer aandacht aan zijn zonen besteedde, meer van haar zou houden als ze als een jongen werd geboren. Op jonge leeftijd in verband met deze ervaringen, hield Jia ervan om te veranderen in de dingen van haar broers. Waarschijnlijk is dit de manier waarop haar liefde voor kleding "van de schouder van een man" begon.

In de schermversie van de biografie laat Karanja Angelina niet minder verbazingwekkende outfits zien dan Gia zelf in haar fotosessies.

Full-match kostuums in de film vonden het bijna niet.

Er moet echter worden opgemerkt dat in elk beeld van Jolie de sfeer en stijl van die tijd voelbaar zijn.

Helaas leefde Gia in een tijdperk waarin foto's uit het persoonlijke leven van beroemdheden niet overal voorkwamen. We hebben niet de gelegenheid om de stijl van kleding te traceren die Jia heeft gekozen voor haar dagelijks leven. Maar we kunnen de prachtige foto's bewonderen die gemaakt zijn voor talloze fotoshoots en reclamecampagnes, waarin Jia heeft kunnen deelnemen aan de korte twee jaar van haar schitterende carrière.

Gia Karanji zag er hetzelfde organische en in vrouwelijke jurken en jurken a la dandy. Veel trends uit de tijd zijn net teruggekeerd naar de mode: sweaters met ruitpatroon, wollen vesten, lange geplooide rokken, zwart kant, bommenwerpers, Chanel-stijlpakken en nog veel, veel meer.

Trouwens, monofone gesloten zwemkleding, die Jia vaak liet zien in haar fotosessies, is een andere trend die vanaf die tijd is teruggekeerd naar de mode.

Laat Gia net zo snel uit de covers van tijdschriften verdwijnen als ze erin deed, ze zal altijd in ons geheugen blijven als een icoon van stijl en een held van haar tijd.