Chinees nationaal kostuum

De Aziatische cultuur heeft lange tijd speciale aandacht getrokken. De grootste belangstelling voor tijdgenoten zijn strikte tradities in kleding, schoenen, kapsel en levensstijl in het algemeen. Het is opmerkelijk dat veel Europese landen de traditioneel Aziatische huishoudelijke artikelen proberen te kopiëren en aanpassen aan hun mentaliteit.

Een van deze originele Europese accessoires is het Chinese nationale kostuum.

Tegenwoordig is het erg moeilijk om je de gemiddelde Chinees voor te stellen die gekleed is in een klassiek traditioneel kostuum. Tot de jaren dertig van de twintigste eeuw bestond hij echter redelijk comfortabel in een gewone, ordinaire en nobele high-end kledingkast.

De geschiedenis van de Chinese nationale klederdracht begint te aftellen van rond de 17-18e eeuw. Het is onmogelijk om te zeggen dat daarvoor de Chinezen gingen, in wat ze deden. Het is alleen dat ze geen enkele richting in kleding hadden.

De reeks traditioneel Chinese accessoires omvat een reeks componenten van verschillende lokale etnische groepen, met name de Manchus en de Zuid-Chinezen. Sommige etnografen en reishistorici beweren dat het echte nationale, originele kostuum van China vandaag de dag in Korea te vinden is.

Traditionele kleding zelf was een gewaad of een lang vest-shirt met rechte mouwen met onregelmatige breedte. Onder een ochtendjas werden brede broeken of een rok aangetrokken, ongeacht het geslacht. Vaak waren dit eenvoudige, natuurlijke stoffen voor dagelijks gebruik en heldere zijden bovenkleding voor de feestdagen, die alleen de beste leden van de samenleving zich konden veroorloven.

Het algemene ensemble van de Chinese nationale klederdracht is bijna eentonig door het hele land, maar verschilt alleen in minder belangrijke functies in schoenen, hoeden en accessoires. Ook in het middeleeuwse China, dat zeer actief in klassen werd verdeeld, werden de soorten stof, kleuren en maatkwaliteit voor de armen en de rijken strikt afgebakend.

Het traditionele kostuum heeft een vrij eenvoudige snit en een universele vorm voor beide geslachten. Het is noodzakelijk om een ​​opstaande kraag te hebben, wat het belangrijkste teken is van het verschil tussen een mannenpak en een damespak: voor de eerste, de hoogte mag de 2 cm niet overschrijden, en voor de tweede kan deze met succes 8 cm bereiken.

Meestal heeft dit soort kleding een rechtshandige geur, wanneer de linkerkant van een kamerjas of -shirt de rechterkant overlapt en deze volledig sluit. De locatie van de gespen op de kleding hing hier vanaf: knopen werden aan de linkerkant genaaid en lussen aan de rechterkant. Ze werden in de regel gemaakt van een speciale vlecht, uitgeknipt uit de stof van de hoofdkleding.

Het aantal knoppen moet oneven zijn. Ze bevinden zich in de regel als volgt:

• de eerste is onder de kraag;
• de tweede is op de borst;
• de derde gaat onder de arm;
• de vierde, vijfde en volgende (hun aantal varieert van 5 tot 9 stuks) bevinden zich verticaal verticaal aan de zijkant van het ochtendjas.

Wat het kleurengamma betreft, alles was afhankelijk van het territorium van verblijf en geslacht. Noord-Chinese mannen in hun kleding gaven de voorkeur aan alle tinten grijs en blauw. Zuiderlingen waren meer vatbaar voor contrast - wit en zwart.

Voor vrouwen aan beide zijden van China werden fleurige stoffen met reliëfpatronen toegekend.

Hoewel dit type kleding geen bijzonder zichtbare verschillen per geslacht had, waren er toch een aantal nuances die het mannelijke model duidelijk bepaalden. Zomer casual versie van het hemd voor mannen was een natuurlijk licht tuniek, genaaid van twee grote stukken stof. De Chinezen dragen dit accessoire over traditionele broeken.

Broek - recht, zonder zakken met een brede "juk" (brede riem van witte stof), bijna tot aan de borst reikend. Van boven is dit detail op heuphoogte omgord met een brede (tot 20 cm) en lange (tot 2 m) sjerp.

De rol van de bovenste zomerkleren wordt uitgevoerd door een uitlopende mantel met een ongevoerde geur. Laterale delen ervan zijn afkomstig van de taille, soepel naar beneden op de hielen met schuine wiggen. Zodat de lange vloeren niet interfereren en niet in de war raken onder hun voeten, maken ze sneden ter hoogte van de knieën. De mouwen van dit item uit de traditionele Chinese garderobe zijn volgens de traditie breed, lang, uitlopend of versmald rond de handpalm.

De demi-seizoensversie van de klassieke reeks Chinese mannen wordt aangevuld met één specifiek element. Lichtgewicht jasje plus geïsoleerde tanktop of jas met voering. Ondergoed blijft hetzelfde als in de zomer.

Demi-seizoen mouwloze jas heeft geen kraag, voorzien van een rechte lange split aan de voorkant in het midden. Meestal gemaakt van donker katoen linnen op de voering. De boeren worden helemaal niet gebruikt. Het jasje met herfstveren (gewaad) wordt volgens hetzelfde principe genaaid als de bovenkleding in de zomer, alleen voorzien van een verwarmde voering.

Het winterdetail van het Chinese nationale mannenpak werd gekenmerkt door een jasje op een wattenschijfje, dat aan alle kanten maar aan één kant even lang is - tot het midden van de dij. Het aantal knopen van dergelijke kleding bereikt niet meer dan zeven stukken, afhankelijk van de hoogte.

Nationale kleding voor speciale gelegenheden had ook zijn eigen kenmerken. Dus het feestelijke kostuum in het weekend is anders dan het dagelijkse jasje. Het heeft een ongewoon korte lengte tot aan de taille, het is ook voorzien van een lange rechte split aan de voorkant en korte aan de zijkanten, versierd met geknoopte of koperen knopen. De opstaande kraag is gemaakt van dubbel weefsel. Gedragen op een lichte jas.

Het kan ook demi-seizoen en winter zijn met geschikte isolatiekarakteristieken. Stof voor de weekendjassen wordt met speciale zorg geselecteerd: het is vaak donkere zijde met geverfde patronen.

Chinees rouwkostuum moet in het wit worden gemaakt. Stof kocht ruw, maar natuurlijk, met een geelachtige tint. Het algemene ensemble bestaat uit een lange mantel, een brede riem-sjerp en hoofdbanden.

Traditionele Chinese kleding verschilt van mannen alleen in bescheiden toevoegingen en accenten. Dit zijn de belangrijkste:

• Broeken broek Het unieke zit hem in het feit dat ze gedragen kunnen worden in de stijl van een oosterse broek, en als klassieke oude broekrok. Het oorspronkelijke ontwerp van dit kledingstuk had duidelijk vrouwelijke kenmerken: zijden borduurwerk-applicaties aan de onderkant van de tops.
• Coloring. Rijpe vrouwen moesten gereserveerde donkere kleuren dragen. Jonge meisjes waren minder beperkt in hun keuze. Hun outfits zijn altijd onderscheiden door felle, levendige kleuren met origineel borduurwerk en patronen.

• Ondergoed. Natuurlijk was het anders dan het mannetje.Het was een lang, strak lichaam, een tanktop met veel knopen (van negen tot elf). Omdat in het oude China de platte borst van een vrouw werd beschouwd als een symbool van schoonheid, was deze mouwloze jas ontworpen om de visuele omvang te verminderen.
• Weekend langedaagse damessierjas. Het heeft een getailleerde vorm, is genaaid van dure aangekochte stoffen (meestal zijde) en gedecoreerd met heldere originele patronen en applicaties.

De eerste kleding is erg belangrijk voor de juiste spirituele ontwikkeling van het kind. De toekomstige moeder maakt het met haar eigen handen lang voor de geboorte van de toekomstige erfgenaam. Het vest is genaaid van dunne papieren stof - kleding van oude familieleden, die de toekomstige levensduur van de baby aangeeft. Wikkel pasgeborenen in luiers, ook voorbereid door de moeder.

Het enige verschil in de kleding van de jongen en het meisje onder de vijf is de methode van inbakeren in de kindertijd. Dus kinderen van het sterkere geslacht wiegden in de borstkas en de zwakken - in de nek. Meer dan zes jaar oud, kleding voor jongens en meisjes verwerven de kenmerken van een volwassen Chinees nationaal kostuum. Het verschilt alleen in grootte.

De eenheid van traditionele kleding van de inwoners van China is onmogelijk zonder extra accessoires, die elk ook een eigen betekenis hadden en die haar informatie aan de massa's meedeelden.

Het historische hoofddeksel van de Chinees heeft verschillende opties:

• tou jin - een gedeelte van witte stof van noorderlingen, en zwart - van zuiderlingen;
• ronde vilten kap;
• textieldop, voorzien van een soort zwelling aan de kruin;

• breedgerande zuidelijke palm met bamboepalm;
• kegelvormige hoge hoed met nationaal ornament.

Wat het traditionele schoeisel betreft, het was minder divers dan de bedekking van het hoofd, en het werd verondersteld te worden gedragen door vertegenwoordigers van beide geslachten. Kort gezegd waren de schoenen lichte textielschoenen in zwart op een dik platform zonder hiel. De zool was bedekt met een witte katoenen doek. Rijkere mensen geschoeid in zijden schoenen.

Mensen die op het platteland wonen droegen rieten sandalen met plezier, die een vierkante teen en een lage harde achtergrond hadden. Later, in de open ruimtes van de stad, verschenen grove, dikzolen plattelandssandalen. Voor vooral rijke burgers van de zwakkere vloer werden zelfs gelakte schoenen op een houten platform uitgevonden. Soms had ze een nauwelijks merkbare hiel.

Tegenwoordig is het in de uitgestrekte landen van de Volksrepubliek China moeilijk om een ​​bewuste burger van zijn land te ontmoeten in een oude traditionele klederdracht. Ze eren echter ernstig de nagedachtenis van hun voorouders en blijven de nationale kenmerken van hun kleding van generatie op generatie doorgeven.

Met veel plezier gebruiken ze kleurrijke, enigszins gemoderniseerde kostuums tijdens hun nationale feestdagen om de eenheid van generaties te tonen en hulde te brengen aan grote voorouders.